Bir varmış bir yokmuş. Bana göre yaşadığımız bu maddi dünyada anlamını çoktan yitirmiş bir kavram. İnsan emekli olup bir kenara çekildiğinde sanırım bunun ne demek olduğunu çok daha iyi kavrıyor. Çalan telefonlar, mesajlar, arayıp hal hatır soranlar yok artık. Yaşamın yeni bir fazına geçmişsinizdir. 
Çekilirsiniz bir tarafa ve onlarca yıl biriktirdiğiniz arkadaşlarınızı, dostlarınızı beklersiniz. Gözünüz hep telefonda. Çalmaz bir türlü. O,  gün içinde defalarca yazıştığınız, falandan, filandan gelen mesajlar, gülen ağlayan adam emojileri yoktur artık. Bazen laf olsun diye yaptığınız sohbetler bitmiştir. Bir kot, bir t-shirt dönemi başlamıştır. Traş olmasanızda olur. Sakalda fena durmadı hani. Bıyık mı bıraksam acaba?  Bu gün nereye gitsem? Yok yok. Kimseyi rahatsız etmeyeyim. Herkesin işi gücü var. Aklınızda bir sürü deli sorular. Bilemediniz değil mi? Oysa en iyi bildiğiniz şey sabah işe gitmek. Ancak artık gidebileceğiniz her hangi bir işinizde yok artık. Hayatınızın en verimli çağında derin bir sessizlik. Ben söyleyeyim, sessizliğinde bir sesi var. İşte bunu bol bol duyarsınız. 
Neyse şaka bir tarafa, Ünlü Romalı felsefeci ve hatip Cicero, Milattan önce 100 lü yıllarda, “İnsan ruhu gibi, dostluk da ölümsüzdür, iyi ve gerçek dostluklar çağlar boyunca hatırlanır ve örnek alınır. Sadece iyi insanlar arasında dostluk kurulabilir, zira o ihtiyaçtan doğmaz, bizzat doğanın bahşettiği bir ilişki türüdür” demiş. Cicero’nun zamanında nasılmış bilemem ama günümüzde böyle olmuyor bu işler diye düşünüyorum. Hele ki çağlar boyunca sürecek dostluklar. Olacak şey değil. Şöyle arkanıza yaslanıp bir düşünseniz kaç kişi var böyle hayatınızda ?  İnsan çalışırken sadece iş ortamında beraber olduklarıyla arkadaşlık, dostluk kuruyor ve gün geliyor finale geldiğinizde etrafınızda kimse kalmıyor. İşte tam da bu sebeple çalışma hayatınızın dışında da ilişkiler kurmalı ve bunlardan iyi olanlarla dostluklar yapmalı. Umarım başarırsınız. Yoksa derin sessizlik..
Sağlıcakla kalın,
Nazmi Çankaya