Her şey dijitalleşiyor ve anlamını yitiriyor sanki. Dostluklar sosyal medya üzerinden, okullar uzaktan, yediğimiz içtiğimiz en özel fotoğraflarımız internette. Kitabı internetten dinliyoruz. Güzelim selüloz kokusu gittikçe azalıyor ve çocuklarımız selülozun; mis gibi domatesin kokusunu bilmeden büyüyor. Yediklerimizin de genetiği değişti. Peki, bizleri nasıl bir gelecek bekliyor?  Bence insanlığın üzerinde en çok düşünmesi gereken soru bu. Yapay zeka, kendi kendisini üretir hale geldikten sonra sanırım bu sorunun cevabının da bir anlamı kalmayacak. Bizi biz yapan özelliklerimizi hızla yitiriyoruz. Herkesin elinde bir cep telefonu saatlerimizi orada geçirir hale geldik. Göründüğü kadarıyla artık genç, yaşlı da farketmiyor, çünkü her birimiz bu durumda. Peki çocuklarımız; okullarında çılgın gibi birbirleriyle yarışan çocuklarımız.. Gelecekte onları bekleyen mesleklerin dijitalleşmeyle birlikte durumları ne olacak ? Artık eskisi kadar insan faktörüne gerek duyulacak mı diye düşünmeden duramıyor insan. Şu anda geçimimizi sağladığımız işlerin yerine başkaları gelecek dediğinizi duyar gibiyim. Hiş şüphesiz yeni konsepte uygun yeni meslekler. Tabi ki öyle olacak. Bu satırları yazarken internette küçük bir araştırma yaptım, onlarca yeni çalışma alanı gördüm. Benim endişem tam da bu değil. Birincisi bugünkü neslin geleceğe geçiş süreci, ikincisi ve bana göre en önemlisi bugün kurduğumuz medeniyetin olmazsa olmaz parçası mavi yakalı dediğimiz insanlarımız. Dünya Ekonomik Forumu nun “İŞİN GELECEĞİ “ raporuna göre, yapay zekanın, 2025 yılına kadar dünya çapında 85 milyon işin yerini alması bekleniyor. Her iş başına kaç çalışan düşüyor bilemiyorum ancak bugün dünya nüfusunun büyük çoğunluğu beden ve kol güçlerinin üstünden karınlarını doyuruyor. Bu alan gelişmiş robotik teknolojilere kaptırılırsa bu alanda işsiz kalacak onca insan, ekonominin neresinde olacak? Hiç şüphesiz mavi yakanın bir kısmı, gelişen teknolojilerin kabiliyetlerini arttırması nedeniyle belki beyaz yakaya dönüşecek ancak dönüşemeyenler ? ,
         Sağlıcakla kalın,
         Nazmi Çankaya