Etrafındakiler ölmeye başladığı zaman,  insan telaşımız başlıyor.

Kimim ben? Nere den geldim? Nere ye gidiyorum?

Sanırım o zaman farkına varıyor ve kendimize sormaya başlıyoruz , niye geldik?

Ne yaşadık? Nereye gidiyoruz? Gördünüz mü birkaç cümlede kaç tane soru işareti koyduk.

Bu basit ve ancak bir o kadarda karmaşık hikayemiz bilinmezlerle dolu.   

Şimdilerde seksenlerini süren bilge adam babam bir keresinde “ Geldik gidiyoruz. Bir kitap mı yazdık? Ya da bir heykel mi yaptık?”  demişti.

Evet soruyorum size hangisini yaptınız? Bizden sonra gelecek, bırakın başkalarının neslini, kendi neslinize ne bırakacaksınız? 

Arabalar bir kaç nesil saklanamaz. Torunlarımız onlarla tıraş olacaklar. Betonun ömrü için bir mühendis arkadaşım yüz yıl demişti.

Eee, kentli olmayı matah bir şey sanarak köylerimizden şehirlere akmaya başladığımız son altmış yetmiş yılda yaptığımız yüzbinlerce bina ömürlerinin önemli bir kısmını doldurdu bile.

Artık televizyonda depremleri saymazsak kendi kendine yıkılıp giden binaları seyredip korkuyor, üzülüyor ve sonra unutup gitmiyor muyuz? Yeni yapılmışını alsak, ömrü belli. Yüz yıl.   Demek ki çoluk çocuk rahat etsin diye bütün insan heveslerimizden, yaşayabileceğimiz onca güzel şeyden  vazgeçmiyor, muyuz? 

Kusura bakmayın ama boşuna yaşıyoruz. Yaradan ın bizlere bağışladığı, kozmik zamana göre sadece sekiz saniye süren kısacık yaşamı, boşuna tüketmek için bütün çabamızla elimizden geleni yapıyoruz.        

Vah giden zamana..