Onun arabası var güzel mi güzel.
Şoförü de var özel mi özel.
Bastımı gaza, gider mi gider.
Maalesef ruhu yok.
Onun için hiç mi hiç şansı yok.                                                                                                                            

1996 yılına dönüp, radyonuzu ya da televizyonunuzu açtığınızda Mustafa Sandal’ın bu unutulmaz şarkısını duymamanız ya da izlememeniz imkansız. Kaseti çevir çevir dinle… Uzun senelerini otomobil sektörüne, aşkla sevdayla veren birisi olarak değişimi, inovasyonu, hayret ve şaşkınlıkla takip ediyorum. Devinim çok hızlı ve amansız. Hibrit araçlar ilk çıktıklarında beni heyecanlandırmıştı. Ancak elektrikliler… Yerli aracımız Togg un kendini tanımlamasıyla “akıllı cihazlar” inanılmaz. O araç iyidir. Şu araç çok hızlıdır, buysa çok konforlu. Bunların hiç birisi beni ilgilendirmiyor. Çünkü sektörde geçirdiğim uzun yıllar bana gösterdi ki, insanların beklentileri çok farklı. Kimi öylesini istiyor, kimi böylesini. Ancak değişmeyen tek gerçek, işin ekonomisi. Satın alma ve sürdürülebilmesi. “ Yanar bunlar” diyorlar. “Patlar” diyorlar. “Yol alamazsın bunlarla boyna şarj, şarj”? diyorlar.. vs. vs. Evet bunların hepsinde gerçeklik payı olabilir mi? Olabilir. Ben teknik adam değilim.
     Aklıma çocukluğumdan bazı anılar geldi. İlk yerli aracımız ANADOL. Diyeceksiniz ki ilki DEVRİM di. Maksadım Devrim’in hakkını yemek değil tabi ki. Seri üretilmiş araçları kast ediyorum. Bizim neslin ANADOL ile tanışması eşeklerin yediği otomobil söylentileri ile olmuştur. Yanında eşek olan, Anadol fotoğraflarını hatırlıyorum gazetelerden. Nasıl bir dezenformasyon. Gerçekte tabi ki hiçbir Anadol’ u o güzel gözlü hayvanlar yemedi. Araç karoseri, fiberglas tan imal edilmiş, son derece hafif, kompakttı.  Hasar durumunda, onarımı son derece basitti. Bence özellikle 1960’ lı, 70’ li yılların, iri kocaman ve büyük motorlu otomobillerinin yanında zamanının ötesinde bir araçtı. Sonra “yanıyor” dediler.  Belki birkaçının başına böyle talihsizlikler gelmiştir de. Elimde istatistiki bir bilgi yok. Her şeye rağmen 1966-1984 yılları arasında 93.000 adet Anadol’u imal edip güzel ülkemin yollarına saldık. Sorunsuz güzel araçlardı, yok olup gittiler. Teknolojisini ve tasarımını güncelleyemedik. Hala yollarda bir tanesini gördüğüm zaman, bir büyüğümü görmüş gibi mutlu oluyorum ve saygı duyuyorum. Bugün fiberglastan, polyesterden yatlar, tekneler hatta ev bile yapılıyor. Neyse konuyu dağıtmayalım. Söylemek istediğim TOGG’ un hakkına girmeyelim. Bırakalım yürüyüp gitsin. 
     Yazımın başında da belirttiğim gibi, biz ne dersek diyelim otomobillerin hepsi yakın gelecekte elektrikli olacak. Geçen gün internette gezinirken Volkswagen’ in ikonik T1’ inin elektriklisini gördüm. Bir araç bu kadar mı güzel olur. Artık otoyollardaki akaryakıt istasyonlarının hemen hepsinde şarj noktaları var. 200 – 300 km de bir durup aracı şarj etmek ( ki bu şarjlar 30-40 dakika sürüyor) büyük sorun değil. O süre de bir çay için, yüzünüzü yıkayın birkaç adım atın. Unutmayalım ki cep telefonları ilk çıktıkları zaman, şarj etme aralıkları çok uzundu. Şimdi bütün telefonlar günde birkaç kez şarj oluyor. Alıştık buna. Aracı da sık sık şarj etmeye alışırız. Temiz bir dünya, ülkemiz ve,  kendi ekonomimiz için buna mecburuz. Petrol gibi sürekli tükenen ve bir gün tamamen bitecek madeni, gelecek nesillerinde kullanımına bırakmak ve kendisini yenilemesi için fırsat vermek zorundayız. 
     Fıkra bu ya; Temel, spor bir araba alır ve yola çıkar. 15 dakika sonra yürüyerek gelir ve “bunun motoru patladı” der. Hemen yeni bir araç verilir kendisine. Bir 15 dakika daha geçer ve yine aynı şeyler. Tekrar yeni bir araba verilir ancak bu sefer servisten biri kontrol için Temel’in yanına bindirilir. Temel, 1…2…3…4…5…6 ve sonra bombayı patlatır. “ Sıkı tutunun ROKETE (R) ye takayrumm.
      Sevgi ve sağlıcakla kalın.
          Nazmi ÇANKAYA